Bits and bobs

I am having problems enabling comments to some of my last posts, I know I have to republish my blog but I don't know how. I go to posting but it doesn't appear status. Can Anyone help me?
Thanks.
So, please; have you a comment to do in one of those posts, you can do it here.

Aparte de enseñar Inglés, tengo cuatro horas a la semana de Cultura Religiosa (alternativa a la Religión) con dos grupos de 3º ESO y como es de esperar en una asignatura que ni ellos ni yo la tomamos muy en serio siempre hay algún barullo en la clase, que este año es la biblioteca del centro al no quedar disponibles otras aulas.
Ayer mi jefa de seminario y amiga, Alejandra me dijo: mañana bajo a la biblioteca a la hora de Cultura Religiosa y me haces el concurso de traslados (es más negada que yo para la informática).
Hoy después de repartir unas fotocopias con diferentes sistemas religiosos y decir a los estudiantes que lo fueran mirando para decidir sobre qué religión desean hacer el trabajo, llega Alejandra. Les pido que lo lean en silencio que tenemos que rellenar unos datos.
Nos sentamos al ordenador y empiezo a cambiar códigos de centros, a eliminar otros, confirmar los demás...
El murmullo va en "crescendo", ya es un barullo. Digo voy a mandarles callar, y me dice Ale ya voy yo, que a mi no me conocen. Se levanta, va hacia la última mesa donde están los chavales y les grita "el que hable, muere". Silencio sepulcral. Yo observaba la escena, Alejandra, pequeña(como yo) en medio de los chavales que nos sacan una cabeza mirándole fijamente, estupefactos sin saber a qué atenerse. Y no puedo contener la risa.Carcajada general.
Se acabó la poca autoridad que tenía en esta clase, ¡vaya añito que me espera!.
Alejandra me dice que se me está bien empleado por reírme y yo le digo que como se le ocurrió decir eso. Se callaron ¿no? contesta.
La risa ya nos ha jugado algunas otras malas pasadas pero ya lo contaré otro día.

Next week I will show my students the film "Dead Poets Society" (1989), I think that they really need to watch it and they will not have to bring back a report or talk about it in class, just to watch it and make up their minds about it.
I could watch this great story over and over, it's one of all-time favourite; and tears would come to my eyes and stream down my cheeks every time. But not only will this film touch my heart and bring tears, it will inspire me to be a better teacher, to follow my dreams no matter what the boundaries may be and to seize the day and make my life extraordinary.
"Dead Poets Society" is the film that best explores the idea of "Carpe Diem" (Seize the day), to live every moment to the fullest from the viewpoint of a classroom of young men in a boarding school.
When a new English teacher arrives, John Keating (played by Robin Williams), he brings with him a passion for teaching romanticism, opening a never-before-seen world to his students. The film also explores the conflict between realism and romanticism as these contrasting ideal are presented in the prestigious Welton Academy founded in four principles: "Tradition, Honor, Discipline and Excellence. According to the boys: "Travesty, Horror, Decadence and Excrement".
Keating begins his unorthodox teaching methods with a fervent lecture, explaining to the students his core philosophy, to contribute a meaningful verse, so that when it came time for them to die, they would not "discover that they had not lived".
He explains that their lives are fleeting, so they should seize the day before it is too late to make their lives count.
He teaches them the works of the romantic poets such as Thoreau and Lord Byron and employs
outdoor exercises to warn them of the dangers of conformity and the power of sports as a way which human beings push each other to excel.
The English teacher was their inspiration and made their lives extraordinary, he embodies every teacher who you thought was cool and respectable, the teacher we all wish we'd had.
He brings warmth, passion and quite humour as he foster individualism in a school environment of total conformity, teaching these young men both the beauty of the English language and the importance of living life to the full (seizing the day). This teacher believed so much in his students, that it changed their lives.
Needless to say, Mr. Keating's unorthodox approach meets with obstacles, from his fellow teachers, from the school's ultra traditional Headmaster and from parents.
Keating tells his students they should call him "O Captain! My Captain!, title of a Walt Whitman poem about the assessination of Abraham Lincoln and foreshadows Keating's symbolic death at the end of the film (his removal from teaching, which is his passion).
The film concludes with the previously very shy Todd Anderson, climbing to the top of his desk to salute his fallen teacher, who changed his life, followed by the rest of the students standing on their desks in front of Mr. Nolan, in open defiance, calling to Keating, "O Captain! My Captain! to show him that his message has been understood and appreciated while Nolan stands helpless with the realization that there are too many in this demonstration to expell quietly.
With tears in his eyes, Keating says "Thank you, boys. Thank you" and the film ends on a high, but uncertain note.
It has one of the most powerful endings I've experienced similar to the one in "America History X" film.
I like "Dead Poets Society" since it is one of those films that change your life, subtly altering your perception of reality and because it showed me that we have the responsability and the joy of being alive in this planet, so we have precious little time to make a difference, and we have the moral obligation to "seize the day" and make our lives extraordinary. That the only limitations are withing ourselves and that we have to fight, to rebel against conformity to change what we hate and keep what we love.
I recommend everybody to give this film a chance and see it, it may just change your life.

Muá, Muá é a traducción ó galego da obra de Roald Dahl, Kiss, kiss; o célebre autor de innumerables libros para nenos e guionista de varias películas moi coñecidas entre as que se encontra "Gremlins" de grande éxito comercial.
Sen embargo, este autor tamén escribiu magníficas historias para adultos, e unha proba disto é esta colección de once relatos que, simplemente, parecen escritos para entreter ó lector pero que presentan o tipo de narracción característica de Roald Dahl.
A acción desenrólase dun xeito aparentemente plano e, de súpeto, cunha frase o nun paragrafo descúbrese un novo elemento que nos obriga a cambiar por completo toda a interpretación da historia, e vai debuxando un camiño ambigüo que conduce á trampa, ó inesperado; é un maestro do chocante que desconcerta ó lector.
Así a forza destos relatos está, sobre todo, no seus argumentos. Os sucesos anúdanse maxistralmente, sen saltos. Tódolos elementos da historia cadran perfectamente e nos conducen a un final conmovedor. É capaz de manter a emoción e a intriga dende o principio ó final, o narrador destas historias ten unha mente un tanto morbosa e intenta deixarnos cun sorriso xeado nos beizos, que ó final sempre o logra.
Utiliza unha linguaxe moi precisa, exacta, capaz de imprimir a estas historias fantásticas un toque de veracidade por medio dunha linguaxe especializada nas diferentes materias que, ás veces, parece que está escribindo un tratado; é o caso dos interesantes datos de apicultura en "Xalea Real", os coñecementos médicos en "William e Mary" o estudio anatómico en "George Porgy", a longa lista de menús vexetarianos en "Porco" o as descricións de mobles antiguos en "O pracer dun crego".
As personaxes son creacións moi acertadas e manteñen a súa consistencia ata o final, ben trabados cunha grande matiz psicolóxica e descritos pormenorizadamente no seu físico, ás veces esaxerando algúns trazos, moitos deles recurrentes ó longo da historia: a boca, os andares, os ollos, o tono da voz, que cobran importancia nunha o noutra personaxe converténdose ás veces en claves simbólicas das historias, como a boca en "George Porgy" ou os ollos en "William e Mary".
Estas personaxes reflicten unha realidade social: a rutina da vida cotiá, a inexistente fronteira entre o tolo e o cordo, a ambición do poder, a falta de comunicación interpersoal, a necesidade de afecto, o odio soterrado polas frustracións, pero todas elas están dominadas por un narrador cínico e sarcástico que os leva perigosamente a unha fin que os ridiculza.
En canto ó tratamento da muller, nótase que é unha obra escrita nos años cincuenta; a esposa está sempre sometida ó marido que é o que toma todas as decisións e, ás veces coma un acto de condescendencia, permite á súa muller facer algo; claro que ó final as mulleres adoitan "vengarse" da opresión a que foron sometidas.

Este libro gustame porque os relatos manteñen o interese dende que comenza, e cunha grande dose de ironía, cinismo e humor cruel precipítanse a finais asombrosos. Estás desexando saber cál será o desenlace destas personaxes que, en moitas ocasións, acaban sendo "o burlador burlado", coma o marido que domina completamente a súa muller e dirixe tódolas súas accións, quere que incluso despois de morto siga a comportarse de acordo cos seus preceptos e deíxalle unha carta escrita coas súas normas: non gastes diñeiro, non fumes, non bebas cocteis, non pintes os beizos, non merques televisión, desconecta ó teléfono...
Cando, sete días despois de morrer, a muller descubre que o seu cerebro e o seu ollo se mantiveran vivos, o primeiro que fai ó ir a verlo é botarlle unha bocanada de fume do cigarrillo e quereo levar para casa para que vexa a televisión recén comprada e a súa forma de vida, agora que el non pode "desautorizar" nada.
Tamén o caso de clérigo que quiso enganar ós campesinos decíndolles que soamente lle interesaba as patas da cómoda de estilo que lles ía comprar. Ó final, cando foi recollela, marabillándose da obra de arte que adquirida a prwzo de ganga, encontrouse con que a troucearon para que poidera transportarla mellor.
Ou o caso de esposa infiel, o amante da cal lle regalara un abrigo de visón. Para disfrazar a súa procedencia, empeñouno e dixo ó marido que encontrara un recibo de empeño. Él foi a desempeñalo a deu á súa muller unha bufanda de visón, pero ésta, máis tarde descubriu a axudante do seu marido co abrigo.
Outro caso do marido que constantemente martirizaba psicoloxicamente a súa muller e ésta vaise de viaxe durante seis semanas sabendo que se quedara cerrado no ascensor e sen posibilidade de saír.

Son relatos crueis, de grande sufrimento, pero estas persoas non senten remordimentos e os lectores somos cómplices con eles, quedámonos estupefactos, cun sabor amargo, pero pensando que o tiñan ben merecido. Soamente falta a moralexa final o poderíase aplicar o dito "o que a fai, págaa"